Wantsen vormen een insectengroep, die o.m. is gekenmerkt door het bezit van een stevige zuigsnuit. Verreweg de meeste soorten leven buitenshuis, waar ze plantensappen zuigen, enkele zijn roofdieren of parasieten, en hiervan heeft zich een enkele aan het leven in onze huizen aangepast.
In tegenstelling tot de meeste andere wantsen zijn Bedwantsen vleugelloos. Indien ze zich niet zojuist met bloed hebben volgezogen, is het lichaam papierdun en roodbruin gekleurd. Wandluizen hebben zich, voor zover dat bekend is, in voorhistorische tijden in Azië ontwikkeld en zijn daarna de mens naar alle warme streken van de aarde gevolgd. In het Middellandse Zee-gebied waren ze reeds in de oudste tijden bekend en verafschuwd. Omdat ze alleen gedijen in warme, droge gebieden, drongen bedwantsen ons deel van de wereld pas binnen toen wij ze goedverwarmde woningen konden aanbieden.
In de Nederlanden verschenen ze in de 17e eeuw en als tegenprestatie werden ze snel zeer algemeen. Tot voor kort waren ze zeer zeldzaam geworden omwille van de betere hygiëne en het gebruik van synthetische pesticiden. Door het dagdagelijks internationaal transport van goederen en mensen worden ze tegenwoordig terug meer meegevoerd naar onze regio. In de warme landen (bv. Amerika: bedbugs) worden ze intensief bestreden. Er treedt echter meer en meer resistentie op tegen de gebruikte pesticiden.
Bedwantsen zoeken hun bloeddonors uitsluitend op als ze hongerig zijn. Tussen de maaltijden in zitten ze verscholen in geschikte schuilplaatsen in de nabijheid van het bed. Gebruikelijke schuilplaatsen zijn reten en scheuren in houtwerk, houtverbindingen van bedden, onder tapijten. achter platen en het behang. Als de wandluizen hongerig worden komen ze uit hun schuilplaatsen te voorschijn en gaan op zoek. Hun zintuigen zijn niet geschikt voor waarnemingen op grote afstand, maar binnen een afstand van ongeveer 10 cm worden ze geleid door de warmte-uitstraling van hun slachtoffer.
Een volwassen bedwants kan in de loop van tien minuten 7 maal zijn eigen gewicht aan bloed opzuigen. Dan waggelen ze volkomen volgegeten weer naar hun schuilplaatsen waar ze hun maaltijd verteren, paren en eieren leggen, tot ze weer hongerig worden.
De eieren worden in de schuilplaatsen gelegd, waar ze op de ondergrond worden vastgekleefd. In totaal worden er in een periode van 4-5 dagen 200 gelegd, maar de aantallen hangen af van de temperatuur en de andere omstandigheden. Bij temperaturen beneden de 10 C worden er geen gelegd.
Jongen van Bedwantsen lijken op kleine uitvoeringen van de volwassenen. Ze vervellen 5 maal in de loop van hun ontwikkeling en hebben tussen iedere vervelling een bloedmaaltijd nodig.
0477 26 93 06